Zapraszam Cię w kolejną przygodę. Tym razem jest to św. Jan od Krzyża i jego życiowe arcydzieło, czyli Pieśń Duchowa.

Nikt nie oglądał tegoi Aminadab nie wyszedł z ukrycia,oblężenie ucichło,i tylko konnicana widok wody z wolna w bród zstępuje.

Powietrza świeże tchnienie,słowika słodki śpiew, co biegnie z dali,gaju pogodny urokpośrodku jasnej nocy,i płomień, który trawi, lecz nie boli.

Odsłonisz tam przede mną,co było duszy najgłębszym pragnieniem,a potem znów od Ciebiedostanę, życie moje,coś, co tamtego dnia już raz mi dałeś.

A potem wyżej, w górędo kamienistej odejdziemy groty,choć dobrze jest ukryta,wejdziemy tam do środka,moszczem z granatów słodkich się upoić.

Lubujmy się, Kochany,pójdźmy się w Twoim poprzeglądać piękniena szczyt góry i wzgórze,skąd czysta woda bije;i tam się razem zanurzmy w gęstwinę.

W samotności mieszkałai w samotności uwiła swe gniazdo,w samotności ją wodziłsam jej Umiłowany,też w samotności raniony miłością.

Śnieżysta gołąbeczka,niosąc gałązkę do arki, wróciła,i wnet synogarlicaupragnionego druhatam na zielonym odnalazła brzegu.

Nie chcę, byś mną pogardzał,bo nawet jeśli czerń znalazłeś we mnie,już możesz na mnie spojrzeć,niczym spojrzałeś wcześniej,bo obdarzyłeś mnie pięknem i łaską.