Święta Elżbieta od Trójcy Świętej - Dumanie.pl - blog osobisty | o. Mariusz Wójtowicz OCD
parallax background

Święta Elżbieta od Trójcy Świętej

"Znalazłam moje NIEBO na ziemi, albowiem NIEBEM moim jest Bóg, a Bóg mieszka we mnie".

Elżbieta urodziła się 18 lipca 1880 r. w obozie wojskowym we wsi Avor, gdzie stacjonował oddział kapitana Franciszka Józefa Catez, jej ojca. Cztery dni później została ochrzczona. W roku 1901 wstąpiła do klasztoru karmelitanek bosych w Dijon. Wśród cierpień wewnętrznych i chorób żyła "ku chwale majestatu" Trójcy Świętej obecnej w jej duszy.

W tajemnicy zamieszkiwania Boga w duszy znalazła swoje "niebo na ziemi" i w ten sposób przeżywała swe posłannictwo w Kościele. Do ojczyzny "światła, miłości i życia" odeszła 9 listopada 1906 roku, w wieku dwudziestu sześciu lat. Beatyfikował ją papież Jan Paweł II w roku 1984. Kanonizował papież Franciszek 16 października 2016 r.

Historia Elżbiety

Rozkochana w Codzienności

Elżbieta

Piękno

Niebo

Choleryk

Ojciec

Człowieczeństwo

Ogień

Matka

Zniechęcenie

Uwielbienie

Zadanie

Trójca

Wskazówki Elżbiety

2 grudnia 2023

Elżbieta od Trójcy i ADWENT

W klimacie ADWENTU dzielę się z Tobą trafną podpowiedzią św. Elżbiety od Trójcy Przenajświętszej. To niezwykle piękna i bardzo praktyczna lekcja przeżywania codzienności z Jezusem na […]
20 listopada 2023

Tak powstała ELŻBIETY modlitwa do TRÓJCY

O Boże mój, Trójco, którą uwielbiam
13 listopada 2023

Świętość to nie bezbłędność

Doroczne wspomnienie Wszystkich Świętych Zakonu Karmelitańskiego to czas refleksji nad świętością w wydaniu Karmelu. Co takiego szczególnego proponują nasi Święci? Otóż z pewnością pokazują, że świętość jest […]
7 listopada 2023

Święta od Trójcy Zamieszkałej

Dziewiętnastego kwietnia 1891 roku, z okazji Pierwszej Komunii Świętej, Elżbieta Catez odwiedza po raz pierwszy klasztor karmelitanek bosych w Dijon. Podziwia już od dawna przez okno […]
7 listopada 2023

Błogosławiona impulsywność

Ile to razy słyszałem: „Mam siebie dosyć” lub: albo: „Nie znoszę swojego charakteru!”, czy w końcu: „Z chęcią wyciąłbym ten epizod z mojego życia…”. A jednak […]
7 listopada 2023

Pobożność – to nie dla mnie … a może jednak?

Droga człowieka do źródła swojego życia, czyli Boga, z racji tego, że jesteśmy osadzeni w konkretnym czasie i miejscu, posiada swój zewnętrzny, materialny charakter. Jesteśmy ludźmi […]
7 listopada 2023

Tajemnica Śmierci i Zmartwychwstania

Choroba i cierpienie. Niedoczynność kory nadnerczy, problemy z trawieniem: Elżbieta nie mogła spać, jeść i pić – oto skutki choroby Addisona, w jej czasach nieuleczalnej. Rozpoczęła się […]
7 listopada 2023

Garść najpiękniejszych cytatów Elżbiety

Dusza zjednoczona z Jezusem jest żywym uśmiechem (L 252). Im bliżej ktoś jest Boga, tym więcej kocha ludzi (L 60). Wszystko zależy od intencji. O, jak […]
6 listopada 2023

Zachwyt codziennością jako lekarstwo na zniechęcenie. Skuteczne wskazówki św. Elżbiety

Zniechęcenie, postawa rezygnacji wobec piętrzących się problemów, ponawiane bezskutecznie próby ich rozwiązania oraz wszechobecny braku czasu, stają się coraz częściej udziałem wielu ludzi. Czy osoba żyjąca […]
6 listopada 2023

Być BETANIĄ dla Jezusa

Tłumacząc wielkość Tajemnicy ZAMIESZKANIA Boga w człowieku, św. Elżbieta od Trójcy Przenajświętszej sięga do biblijnej Betanii – miejsca szczególnie ukochanego przez Jezusa. To tutaj w trudnych […]
6 listopada 2023

Stworzeni – stwarzani – aby stwarzać

Całe życie człowieka toczy się wokół trzech coraz bardziej angażujących go momentów, które jednocześnie pokazują mu kim jest, gdzie są jego korzenie, gdzie cel. Ujmują one […]
4 listopada 2023

A gdy dopada zniechęcenie … co robić?

Zniechęcenie i rezygnacja, trudności i problemy, bezskuteczne próby i postanowienia bez pokrycia – wszędzie nas to dopada. Chcesz dobrze, a wychodzi jak zwykle… Tak się dzieje […]
4 listopada 2023

Kwestionariusz św. Elżbiety

Kwestionariusz wypełniony przez św. Elżbietę przy wstąpieniu do Karmelu Jaki jest według ciebie ideał świętości?Żyć miłością. Jaki jest najszybszy sposób osiągnięcia tego ideału?Stać się maleńką, oddać […]
27 października 2023

Czas ze św. Elżbietą od Trójcy Przenajświętszej

Kliknij i śledź przestrzeń ze św. Elżbietą od Trójcy Przenajświętszej
7 czerwca 2023

Głód syci się głodem – wzajemne karmienie się sobą

Przyjrzyjmy się tekstowi św. Elżbiety od Trójcy. Jest to fragment drugiego rozważania z piątego dnia rekolekcji Niebo w wierze: «Kto spożywa moje Ciało i Krew moją […]
3 czerwca 2023

Zapomnienie siebie, by przypomnieć sobie kim jestem

Tekst, który może ci pomóc przeżyć dogłębnie i osobiście uroczystość Trójcy Przenajświętszej został napisany w Dijon we Francji, 21 listopada 1904 roku przez młodą karmelitankę św. […]
31 maja 2023

Duch Święty – Architekt Twojego życia duchowego

„O ogniu trawiący, o Duchu miłości, zstąp na mnie, ażeby w mej duszy dokonało się jakby wcielenie Słowa, abym była dla Niego jakby nowym człowieczeństwem, w […]
15 maja 2023

Matczyne serce Boga – Ojca

W maju, miesiącu Maryi, Matki Chrystusa i naszej Matki, warto rozważyć tę niezwykłą przestrzeń miłości Boga – Ojca, która zwie się “macierzyńskością”, Jego macierzyństwem lub po […]
1 maja 2023

Maj, Matka Chrystusa i św. Elżbieta

Na początku miesiąca maja dzielę się w Wami pięknym tekstem św. Elżbiety od Trójcy Przenajświętszej. Prostota życia tej młodej karmelitanki pokazuje jak być mistykiem codzienności, na […]
12 kwietnia 2023

Jedyne takie spotkanie ze Zmartwychwstałym

Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?Ten, którego szukasz jest twoją własnością, nie wiesz o tym?Masz prawdziwą i wieczną radość, a płaczesz?On jest w twoim wnętrzu, a ty […]
1 lipca 2022

Rzecz o ZAMIESZKANIU Boga w człowieku

Przygodę z Bogiem rozpoczyna się od odkrycia prostej sprawy: ON MIESZKA WE MNIE! Jak tę kwestię postrzega Słowo Boże? Jak tę sprawę komentują mistycy? Poniżej kilka […]
9 czerwca 2022

Pomost do Wieczności

Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. (…)  Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: […]
8 lutego 2022

Milcząca samotność, która nie jest pustką

A On rzekł do nich: Pójdźcie wy sami osobno na miejsce pustynne i wypocznijcie nieco. Bóg dla Twojego dobra wymaga od Ciebie samotności i milczenia – […]

Ikona św. Elżbiety od Trójcy Przenajświętszej

Już nie ja żyję, ale żyje we mnie Chrystus, (Ga 2,20) – to słowa, które wypisała św. Elżbieta na swym krzyżu procesyjnym – cel zamierzony i osiągnięty. Uciszenie, milczenie, wsłuchiwanie się w głos Boga pozornie odległą prawdę uczyniły życiem. Niewątpliwie w Karmelu uprzywilejowanym sposobem owego wsłuchiwania się, milczenia, uciszenia jest medytacja. Moją aktywność umysłu i serca ukierunkowaną na spotkanie z Bogiem, na doświadczenie Jego miłości (wielkości) i własnej godności. Medytację charakteryzuje mądrość i pokora. Ta prosta praktyka pozwala mi odkryć prawdę o Bogu i o sobie. Odkryć, że świętość Boga i moja grzeszność nie przeszkadzają nazywać Go Ojcem. Dlatego pielęgnacja modlitwy w formie medytacji wydaje się być bardzo pomocnym orężem dla obrony świata niewidzialnego we mnie i prowadzenia swego rodzaju walki. Walki o wiarę w Boga i inny świat, w którym nie "mieć", ale "być" jest zrozumiałe; walki o nadzieję, która nie cofa się przed wysiłkiem, jakiego domaga się budowanie Królestwa Bożego; i ostatecznie walki o miłość, która będąc między innymi kluczem do zrozumienia całego "stwórczego wysiłku Boga".

Znaną praktyką modlitwy – medytacji jest posługiwanie się obrazem. Za jego pośrednictwem można łatwo wyjść Chrystusowi na spotkanie i wejść z Nim w dialog. Nie jest to sprzeczne z wyznawaną przez nas wiarą: Bóg daje się nam za pośrednictwem piękna natury, swego Słowa, sakramentów a zatem również i obrazu. Niewątpliwie wielką rolę w tym zadaniu należy przypisać wierze, gdyż to dzięki niej szara i niema rzeczywistość rzeczy staje się sakramentalną obecnością Boga. Ma to miejsce szczególnie wtedy, gdy obrazem, na który spoglądamy jest ikona. Jej celem nie jest wywołanie uczuć estetycznych u tego, kto staje w jej obecności, lecz to, by człowiek mógł doświadczyć Boga i wezwania do pełni, która oznacza wezwanie do świętości, do przebóstwienia. Stajemy w obecności Boga.

Starotestamentalne pragnienie widzenia Boga w Chrystusie znalazło swe urzeczywistnienie. Za sprawą tajemnicy Wcielenia możemy kontemplować chwałę Chrystusa w Jego ludzkim Obliczu. Chrystus jest ikoną Ojca. Jego wizerunki to nie próby ogarnięcia Jego bóstwa, ale bóstwa, które stało się ciałem. Poza ikonami będącymi wizerunkami Jezusa i związanych z nim wydarzeń, Kościół również próbuje za pomocą obrazu przybliżyć nam Świętych, którzy osiągnęli już niebo.

Stojąca przed nami ikona, została namalowana we wspólnocie karmelitanek bosych z Harrisa w Libanie. Przedstawia nam ona postać św. Elżbiety od Trójcy Przenajświętszej. Za pomocą linii i kolorów wyraża bogactwo duchowego doświadczenia, które było udziałem tej młodej karmelitanki. Pierwsze zestawienie kolorów: złoto i zieleń. I tak złote tło, symbolizuje niestworzoną tajemnicę Światła Bożego, tworzy swoistą przestrzeń – Świat Boga, w której zjawia się postać św. Elżbiety, dotykającej swymi stopami zielonej powierzchni. W stopniu nasilającej się zieleni – znaku życia i żywotności człowieczeństwa – zawiera się prawda, że świętość nie niszczy człowieczeństwa, nie niszczy tego, co ludzkie, lecz wprost przeciwnie, wynosi je na najwyższy stopień rozwoju. Tak też było w przypadku św. Elżbiety. Jej ludzka natura, bez której nie można mówić o rozwoju łaski, dojrzewa karmiąc się łaską. Tę wielką harmonię wyraża twarz świętej. Wolna od zmysłowego piękna, zaświadcza o dokonanym procesie przebóstwienia (pełna Boga – wypełniona Bogiem). Duże, pełne pokoju oczy, jednym spojrzeniem ogarniają całą rzeczywistość na podobieństwo samego Boga – patrzy po Bożemu. Stosunkowo małe usta, świadczą o tym, że trwając przed Obliczem Boga wyśpiewuje Mu ona nową pieśń, pieśń chwały – Laudem Gloriae – Uwielbienie Bożego Majestatu. Nie przestając śpiewać, trwa w głębokiej kontemplacji niewysłowionego piękna Boga. To z kolei ikonograficznie symbolizuje wysokie i szerokie czoło. Karmelitański habit, w który jest ubrana przynosi informację o jej przynależności do Karmelu i jego duchowości nacechowanej dążeniem do zjednoczenia z Bogiem. Skromnie pofałdowany sprawia, że patrzący nie zatrzymuje się na walorach anatomicznych osoby, ale kieruje wzrok ku całej prawdzie, która ją określa ku wnętrzu.

Z racji wyjątkowego powołania i charyzmatu błogosławionej ikona ukazuje jej wnętrze w sposób bardzo rzadko spotykany – uzewnętrzniając je, wydobywając na powierzchnię. Inna ikona – ikona Trójcy Przenajświętszej zostaje wpisana w postać Elżbiety. To pozwoliło ukazać na sposób ikonograficzny, jak bardzo tajemnica Trójcy Przenajświętszej była obecna w procesie rozwoju życia duchowego i doktrynie tej karmelitanki. Św. Elżbieta została wezwana przez Boga na świadka zamieszkania Trójcy Przenajświętszej w człowieku. Cała jej droga do świętości począwszy od początków, a na szczytowym rozwoju skończywszy, oparta jest na przeżywaniu tej tajemnicy.

Lewa jej dłoń ukazuje na miejsce zamieszkania Trójcy: moja osoba, moje wnętrze – prawa natomiast dopełnia tę prawdę wskazując, że ostateczne oglądanie Boga dopiero nastąpi w wieczności, kiedy zostaniemy zatopieni w Jego boskości, przebóstwienia. Zwróćmy uwagę na spadający z prawej dłoni biały płaszcz. Jest on w formie kurtyny, zasłony, która zostanie całkowicie zerwana w momencie śmierci.

Elżbieta jest człowiekiem nadziei. U podstaw jej działania znajduje się nadzieja: w pełni będę posiadała Boga w wieczności, ale również teraz dzięki cnocie nadziei mogę już go posiadać. Na ikonie ten zielony skrawek ma, zatem podwójną wymowę, nie tylko umiejętność umocnienie świata nadprzyrodzonego w przyrodzoności, ale również wzrost w nadziei: zobaczmy kolor zielony jest coraz bardziej intensywny – coraz głębsze posiadanie Boga. Zgromadzony jest w cztery odcienie prezentując również historię życia Elżbiety złożoną z czterech etapów. Wezwana przez Boga na świadka zamieszkania Trójcy Świętej w człowieku, czyniła to przez całe życie. Jej droga do świętości począwszy od początków, a na szczytowym rozwoju skończywszy, oparta jest na przeżywaniu tej właśnie tajemnicy. Sposób jej przeżywania podlegał ciągłemu rozwojowi, w historię, którego można wpisać pewne etapy, ściśle związane z konkretnymi wydarzeniami – odkryciami.

Pierwszy etap rozwoju zostaje rozpoczęty i wyznaczony przez osobiste doświadczenie trynitarnej obecności. Elżbieta czuje się zamieszkana przez Boga i doświadcza tego na sposób mistyczny nie tylko wie i wierzy, ale czuje – przeżywa. Świadoma tej nadprzyrodzonej rzeczywistości nie potrafi jej jednak jasno określić i zdefiniować. Dopiero w pismach św. Teresy od Jezusa odnajduje potrzebne światło. Co więcej, spostrzega, że niektóre opisy odzwierciedlają stan duchowy jej własnej duszy. Jest to również jej czas otwarcia się na dar modlitwy prostej i biernej. Będąc jeszcze w tym czasie poza Karmelem postępuje już drogą mistyki terezjańskiej.

Drugi etap jest ściśle związany z odkryciem, jakiego dokonała święta w czasie rozmowy z pewnym teologiem z Zakonu św. Dominika, o.Valleé. Zakonnik ten rozmiłowany w tajemnicy zamieszkania Trójcy Świętej w duszy żyjącej w stanie łaski, wyjaśnia Elżbiecie zagadnienia teologiczne związane z tą Tajemnicą. Po trwającej półtorej godziny rozmowie, otworzyły się przed nią horyzonty nowego światła, do których bramą stał się tekst św. Pawła z listu do Koryntian: Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? (1 Kor 3,16). Po przekroczeniu wspomnianej bramy, pytanie zawarte w wypowiedzi św. Pawła zmienia się w wyznanie: Jestem świątynią Boga, Duch Święty mieszka we mnie.

Trzeci etap – można o nim mówić w związku z kolejnym odkryciem św. Elżbiety dokonanym już w Karmelu w czasie odbywania Nowicjatu. Wagę i rodzaj tego odkrycia pozwala doskonale zrozumieć to, co sama napisała w liście do pani Condesa de Sourdon, prawdopodobnie w 1902 r.: Znalazłam moje niebo na ziemi, gdyż niebem jest Bóg, a On jest w mojej duszy. W dniu, w którym zrozumiałam tę prawdę wszystko się we mnie rozświetliło. Chciałabym objawić ten sekret wszystkim, których kocham, aby zawsze jednoczyli się z Bogiem za pośrednictwem wszystkich spraw i aby tak mogła się spełnić modlitwa Jezusa Chrystusa: «Jak Ty Ojcze we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w nas jedno» (J 17,21). Na bazie tego odkrycia, wykorzystując idealne warunki, jakie ofiaruje Karmel dla rozwoju relacji z Bogiem, błogosławiona czyni wielkie postępy na drodze nadprzyrodzonego miłowania obecnego w jej duszy Trójjedynego. W sposób precyzyjny rozwój związany z tym etapem, a właściwie owoce współpracy z łaską darowaną w owym czasie, wyraża modlitwa siostry Elżbiety od Trójcy Przenajświętszej z dnia 21.11.1904 r.: "Boże mój. Trójco, którą uwielbiam”

Czwarty etap - to okres szczytowego rozwoju duchowego procesu przeobrażania się w Chrystusa. Elżbieta świadoma wybrania przez Boga, aby być w Karmelu uwielbieniem Jego chwały, odkrywa swoje nowe charyzmatyczne imię: Laudem Gloriae – Uwielbienie Bożego Majestatu. W swym życiu coraz bardziej upodobnia się do Chrystusa. Nabiera ono coraz wyraźniej cech, które wskazują, że Elżbieta dostąpiła łaski udziału w Kalwarii Chrystusa – odkupienia dusz. Z listu pisanego do swojej matki wiemy, że nie kocha jednak cierpienia dla niego samego, lecz tylko, dlatego, że dzięki niemu może się upodobnić jeszcze doskonalej do Tego, który jest jej Oblubieńcem.

Zjednoczona z Chrystusem, mając zaledwie dwadzieścia sześć lat staje na progu śmierci. Przekracza go ze słowami: «Idę do Światła, do Życia, do Miłości». Rzeczywistość, do której dorastała przez całe życie, do której miała dostęp w wierze, teraz staje przed nią otwarta. Ikona wyobraża tę prawdę przez układ rąk. Lewa, trzymająca ikonę Trójcy Świętej wyraża prawdę, że przez wiarę i w wierze mamy dostęp do Boga takiego, jakim jest, – choć w ciemności wiary. Prawa ręka natomiast, swym gestem jakby chciała powiedzieć, że życie pełnią wiary to jeszcze nie wszystko. Trzeba przejść do wieczności, gdzie już bez pośredników, bez obrazów i pojęć widzi się Boga. I ja tam idę, do Światła, do Życia, do Miłości. A ty pozwól się zaprosić do życia zgodnego z łaską chrztu. Do życia u źródła wytryskującego ku życiu wiecznemu; gdyż czerpiąc z niego za pomocą wiary, nadziei i miłości, możesz doświadczyć tego, co chrzest sprawia, a mianowicie:

  • nadprzyrodzonej obecności Boga we własnej duszy
  • zamieszkania Najświętszej Trójcy
  • przybrania za synów
  • wszczepienia w Chrystusa, który to wszystko wysłużył nam przez swe życie, śmierć i zmartwychwstanie; który posłał nam swego Ducha, aby o tym wszystkim nas przekonał i pomagał nam stawać się tym, kim jesteśmy naprawdę.

o. Mariusz Wójtowicz OCD

Pracownia karmelitanek bosych rytu bizantyjskiego
Harissa, Liban