Ukochany mój, góry,leśne ostępy, samotne doliny,dziwne archipelagi,szum rzeki i strumienia,powietrzne świsty miłosnych uniesień,

Odwróć je, Ukochany, bo ulatuję!Zawróć, gołębico,bo tam zraniony jeleńna wzgórzu się wyłaniana szum twojego lotu po wytchnienie.

Och, krystaliczne źródło,żeby tak w twoim obliczuze srebra nagle się wyłoniłyte upragnione oczy,których rysunek skrywam w głębi siebie!

Odkryj swą obecnośći niech zabije mnie Twój wzrok i piękno;popatrz na tę bolesną,miłość, którą uleczyćzdoła jedynie obecność i postać.

Ugaś moje zmartwienia,bo żaden inny zdławić ich nie zdoła,i stań mi przed oczami,wszak jesteś ich światłością,dla Ciebie tylko pragnę je zachować.

Dlaczego więc zraniłeś to sercei nie przywracasz mu zdrowia?A skoro już je skradłeś,dlaczego porzucone zostawiaszniby pogardzoną zdobycz?

Jak możesz nadal, życie, trwać,choć nie żyjesz tam, gdzie twoje miejsce,i gotowe, by umrzeć,niczym strzałę przyjmujeszkażdą myśl o Nim, jak i jej poczęcie?

A wszyscy, co wędrująi o miriadach łask opowiadają,rany me rozjątrzająjeszcze, śmierci wydają,czymś, co co rusz wyrzec chcą, lecz bełkocą.

Kto przywróci mi zdrowie?Ofiaruj mi się cały i naprawdę;spotykać Twych posłańcówod dzisiaj już nie pragnę,bo co usłyszeć chcę, tego nie wiedzą.