„Mój Boże, już nie mogę. Moje serce omdlewa. Popatrz, moja dusza tęskni, moje serce wzdycha. Przyjdź Panie, nie zwlekaj, nie mogę żyć bez Ciebie. Jesteś moim życiem; bez Ciebie jestem jakby umarła, moje ciało gnijące, w rozkładzie, zamieniające się w proch. Jestem biednym małym prochem i ten biedny proch Cię woła: wysłuchaj go, przyjdź po niego i daj mu życie, bo inaczej zgnije w ziemi! O moje Zbawienie, przyjdź i rozgrzej tę zgniliznę, rozpuść lód, który jest w mym sercu. Kiedy słońce jest schowane, lód jest twardy od zimna jak kamień, a kiedy słońce się pojawia, lód się topi”.
Święta Maria od Jezusa Ukrzyżowanego
