Gdy Jan został uwięziony, przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi”. I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim. (Mk 1,14-20)
5 chlebów wskazówek:
- Wieczność jest zapisana w Tobie. To Twój kod genetyczny. Bądź jak Bóg – stań się człowiekiem.
- Twój czas się wypełnia. To się już nigdy nie powtórzy. Masz jedno życie. Dlatego bądź zdecydowany w przeżywaniu tego Twojego wyjątkowego czasu.
- Nawrócenie to zaprzyjaźnienie się z Bogiem odrzucając wszystko, co w tym przeszkadza, czyli grzech. Ale to nie walka z grzechem, to walka o przyjaźń.
- Powołanie jest łaską, które nie przyjęte, przemija. W obliczu wezwania Jezusa „chodź za mną, żyj jak ja” nie możesz zwlekać. Radykalizm wyboru życia jak Jezus niczego ci nie zabierze, ale w końcu pozwoli ci być w tym wolnym i cieszyć się tym.
- Eucharystia to Twój szczególny czas KAIROS. To tutaj chłoniesz siłę do nawrócenia; jesteś powoływany do bycia uczniem; jesteś posyłany do łowienia ludzi Jezusową dobrocią.
2 ryby cytatów:
św. Teresa od Jezusa, Księga życia 9,1 i 3
Pewnego dnia zdarzyło mi się, że wszedłszy do kaplicy domowej, ujrzałam obraz (…) przedstawiał Chrystusa, całego okrytego ranami, tak wiernie oddanego, że na widok jego moja dusza wstrząsnęła się do głębi, oglądając Pana w takim stanie, bo obraz ten żywo przedstawiał, co Chrystus Pan dla nas wycierpiał. Tak wielki ogarnął mnie żal na myśl, jak źle odwdzięczyłam się za te rany, że zdawało mi się, iż serce we mnie pęka. Rzucając się przed Nim na kolana, z wielkim płaczem błagałam Pana, by mnie tak umocnił, abym już Go nie obrażała. (…) Powiedziałam Mu wówczas, zdaje mi się, że nie wstanę od modlitwy, dopóki nie spełni mojego błagania. Wierzę z całą pewnością, że wówczas zostałam wysłuchana, bo od tej chwili zaczęłam coraz więcej się poprawiać.
św. Teresa od Jezusa, Księga życia 8,2
Nurzałam się blisko dwadzieścia lat w tym burzliwym morzu, wciąż upadając, to znów podnosząc się, i to słabo tylko – i potem znowu upadając – i wiodłam życie tak przeciętne i dalekie od doskonałości, że grzechy powszednie prawie za nic sobie miałam, a śmiertelnych, choć się wystrzegałam, to nie tak jak się należało, bo nie unikałam niebezpieczeństw. Takie życie rzec mogę, należy do najsmutniejszych, jakie sobie można przedstawić, bo ani się Bogiem nie cieszyłam, ani nie miałam zadowolenia ze świata. Gdy używałam przyjemności światowych, wspomnienie na to, co winna jestem Bogu, sprawiało mi udręczenie. Gdy byłam na samotności z Bogiem, przywiązanie światowe rozstrajało mnie. Jest to wojna tak ciężka, że nie rozumiem, jak mogłam ją wytrzymać, choćby jeden miesiąc, a cóż dopiero przez tyle lat.
Kliknij i przejdź do przestrzeni 5+2
