Śnieżysta gołąbeczka,niosąc gałązkę do arki, wróciła,i wnet synogarlicaupragnionego druhatam na zielonym odnalazła brzegu.

Nie chcę, byś mną pogardzał,bo nawet jeśli czerń znalazłeś we mnie,już możesz na mnie spojrzeć,niczym spojrzałeś wcześniej,bo obdarzyłeś mnie pięknem i łaską.

Kiedy patrzyłeś na mnie,śladami łaski wzrok mnie Twój naznaczył;stąd się rozmiłowałeśi tym zasługiwałyoczy, by wielbić, co ujrzały w Tobie.

Jednym samotnym włoskiem,co zawisł w locie obok mojej szyi,gdy tylko nań spojrzałeś,spętałam Cię jak więźnia,a moje oko zadało Ci ranę.

Z kwiatów i ze szmaragdów,zbieranych w rześkim powietrzu poranka,girlandy ułożymymiłością Twą kwitnącei w moim jednym włosku zaplątane.

Bo jeśli dziś na błoniachnikt mnie nie spotka ani nie zobaczy,powiecie, żem zgubiona,że chodząc zakochana,przegrałam siebie, a ja zwyciężyłam.

Dusza moja złożona,bogactwo całe, na służbie u Niego;nie chodzę za trzodami,innych zajęć nie mam,tylko w miłości ćwiczę się wytrwale.

Tam pierś mi swoją oddał,tam najsmaczniejszą dzielił się nauką,a ja Mu dałam całąaż do ostatka siebie;tam przyrzekałam nasze zaślubiny.

W głębi winnej piwnicyUkochanego piłam, a gdym wyszładoliną urodzajną,zapomniałam wszystkoi utraciłam moje dawne trzody.

A śladem Twoich krokówdziewczęta wartko wyruszają w drogę,na czysty dotyk iskry,znak wzmocnionego wina,wiedzione wonią boskiego balsamu.