Zapraszam Cię w kolejną przygodę. Tym razem będzie to św. Jan od Krzyża i jego życiowe arcydzieło, czyli Pieśń Duchowa. Startujemy w pierwszych dniach adwentu. Do […]

Zapraszam Cię w kolejną przygodę. Tym razem jest to św. Jan od Krzyża i jego życiowe arcydzieło, czyli Pieśń Duchowa.

Zapraszam Cię w kolejną przygodę. Tym razem jest to św. Jan od Krzyża i jego życiowe arcydzieło, czyli Pieśń Duchowa.

Zapraszam Cię w kolejną przygodę. Tym razem jest to św. Jan od Krzyża i jego życiowe arcydzieło, czyli Pieśń Duchowa.

W jakim miejscu się skryłeś,Kochany, gdyś mnie zostawił w rozpaczy?Niczym jeleń uciekłeś,a zraniłeś mnie wcześniej;wyszłam wołać za Tobą, lecz na próżno.

Gdy pójdziecie, pasterze,tam za wielkimi stadami na górę,i szczęściem napotkaciemojego najmilszego,mówcie, żem chora, cierpię i umieram.

Poszukując miłości,gór szczytem pójdę i nad brzegiem rzeki;kwiatów zbierać nie będęni bestii się nie zlęknęi przejdę mimo granic i umocnień.

O lasy i gęstwinyUkochanego posadzone ręką!Łąko pełna zieleni,kwiatami ozdobiona!Powiedzcie, proszę, czy szedł między wami?

Tysiąc łask rozsiewając,nadbrzeżne gaje przebiegał w pośpiechu;i gdy spoglądał na nie,samą postacią swojąw najczystsze zaraz przyoblekał piękno.

Kto przywróci mi zdrowie?Ofiaruj mi się cały i naprawdę;spotykać Twych posłańcówod dzisiaj już nie pragnę,bo co usłyszeć chcę, tego nie wiedzą.

A wszyscy, co wędrująi o miriadach łask opowiadają,rany me rozjątrzająjeszcze, śmierci wydają,czymś, co co rusz wyrzec chcą, lecz bełkocą.

Jak możesz nadal, życie, trwać,choć nie żyjesz tam, gdzie twoje miejsce,i gotowe, by umrzeć,niczym strzałę przyjmujeszkażdą myśl o Nim, jak i jej poczęcie?

Dlaczego więc zraniłeś to sercei nie przywracasz mu zdrowia?A skoro już je skradłeś,dlaczego porzucone zostawiaszniby pogardzoną zdobycz?

Ugaś moje zmartwienia,bo żaden inny zdławić ich nie zdoła,i stań mi przed oczami,wszak jesteś ich światłością,dla Ciebie tylko pragnę je zachować.

Odkryj swą obecnośći niech zabije mnie Twój wzrok i piękno;popatrz na tę bolesną,miłość, którą uleczyćzdoła jedynie obecność i postać.

Och, krystaliczne źródło,żeby tak w twoim obliczuze srebra nagle się wyłoniłyte upragnione oczy,których rysunek skrywam w głębi siebie!

Odwróć je, Ukochany, bo ulatuję!Zawróć, gołębico,bo tam zraniony jeleńna wzgórzu się wyłaniana szum twojego lotu po wytchnienie.

Ukochany mój, góry,leśne ostępy, samotne doliny,dziwne archipelagi,szum rzeki i strumienia,powietrzne świsty miłosnych uniesień,

noc spokojna i cicha,z którą nadchodzi jutrzenki zaranie,muzyka bez głosui głośna samotność,wieczerza, co daje miłość i wytchnienie.

Schwytajcie nam lisice,bo już winnica obsypana kwiatem,a wtedy pąki różynam w szyszkę przyjdzie złożyć,i niech na górze żaden się nie zjawia.

Ustań, wietrze śmiertelny;nadejdź z południa, który niesiesz miłość,wiej po moim ogrodziei rozrzucaj zapachy,a paść się będzie Kochanek wśród kwiatów.

Och, wy judejskie nimfy!Jak tylko z kwiatów i krzewów różanychwzbije się zapach ambry,spocznijcie na przedmieściachi nie próbujcie wstąpić w nasze progi.

Najukochańszy, skryj sięi odwróć w stronę gór swoje oblicze,i nic już nie mów więcej;lecz spójrz na towarzyszkitej, która idzie przez archipelagi.

Wszystkie was lekkie ptaki,lwy i jelenie, i skoczne daniele,góry, doliny, brzegi,wody, powietrza, żądze,i nocne lęki, które spać nie dają:

Na liry głos najmilszyi na śpiew syren wszystkie was zaklinam,niechże ustaną gniewyi murów nie tykajcie,chcę, aby miła mogła spać bezpieczniej.

Wstąpiła już Najmilszaw wyczekiwany ogród przyjemności,do woli odpoczywai kładzie swoją szyjęw słodkie ramiona Umiłowanego.

W chłodnym cieniu jabłoniskryłaś się chętna, aby mnie poślubić;tam podałem ci rękęi tam czyniłem zadośćw miejscu, gdzie kiedyś skalano twą matkę.

Nasze posłanie z kwiatów,które lwy w jaskiniach oplatają wieńcem,rozścielone w purpurze,na pokoju wsparte,już koronują złotych tarcz centurie.

A śladem Twoich krokówdziewczęta wartko wyruszają w drogę,na czysty dotyk iskry,znak wzmocnionego wina,wiedzione wonią boskiego balsamu.

W głębi winnej piwnicyUkochanego piłam, a gdym wyszładoliną urodzajną,zapomniałam wszystkoi utraciłam moje dawne trzody.

Tam pierś mi swoją oddał,tam najsmaczniejszą dzielił się nauką,a ja Mu dałam całąaż do ostatka siebie;tam przyrzekałam nasze zaślubiny.

Dusza moja złożona,bogactwo całe, na służbie u Niego;nie chodzę za trzodami,innych zajęć nie mam,tylko w miłości ćwiczę się wytrwale.

Bo jeśli dziś na błoniachnikt mnie nie spotka ani nie zobaczy,powiecie, żem zgubiona,że chodząc zakochana,przegrałam siebie, a ja zwyciężyłam.

Z kwiatów i ze szmaragdów,zbieranych w rześkim powietrzu poranka,girlandy ułożymymiłością Twą kwitnącei w moim jednym włosku zaplątane.

Jednym samotnym włoskiem,co zawisł w locie obok mojej szyi,gdy tylko nań spojrzałeś,spętałam Cię jak więźnia,a moje oko zadało Ci ranę.

Kiedy patrzyłeś na mnie,śladami łaski wzrok mnie Twój naznaczył;stąd się rozmiłowałeśi tym zasługiwałyoczy, by wielbić, co ujrzały w Tobie.

Nie chcę, byś mną pogardzał,bo nawet jeśli czerń znalazłeś we mnie,już możesz na mnie spojrzeć,niczym spojrzałeś wcześniej,bo obdarzyłeś mnie pięknem i łaską.

Śnieżysta gołąbeczka,niosąc gałązkę do arki, wróciła,i wnet synogarlicaupragnionego druhatam na zielonym odnalazła brzegu.

W samotności mieszkałai w samotności uwiła swe gniazdo,w samotności ją wodziłsam jej Umiłowany,też w samotności raniony miłością.

Lubujmy się, Kochany,pójdźmy się w Twoim poprzeglądać piękniena szczyt góry i wzgórze,skąd czysta woda bije;i tam się razem zanurzmy w gęstwinę.

A potem wyżej, w górędo kamienistej odejdziemy groty,choć dobrze jest ukryta,wejdziemy tam do środka,moszczem z granatów słodkich się upoić.

Odsłonisz tam przede mną,co było duszy najgłębszym pragnieniem,a potem znów od Ciebiedostanę, życie moje,coś, co tamtego dnia już raz mi dałeś.

Powietrza świeże tchnienie,słowika słodki śpiew, co biegnie z dali,gaju pogodny urokpośrodku jasnej nocy,i płomień, który trawi, lecz nie boli.

Nikt nie oglądał tegoi Aminadab nie wyszedł z ukrycia,oblężenie ucichło,i tylko konnicana widok wody z wolna w bród zstępuje.

Zapraszam Cię w kolejną przygodę. Tym razem jest to św. Jan od Krzyża i jego życiowe arcydzieło, czyli Pieśń Duchowa.