Zapraszam Cię w kolejną przygodę. Tym razem jest to św. Jan od Krzyża i jego życiowe arcydzieło, czyli Pieśń Duchowa.

Nikt nie oglądał tegoi Aminadab nie wyszedł z ukrycia,oblężenie ucichło,i tylko konnicana widok wody z wolna w bród zstępuje.

Powietrza świeże tchnienie,słowika słodki śpiew, co biegnie z dali,gaju pogodny urokpośrodku jasnej nocy,i płomień, który trawi, lecz nie boli.

Odsłonisz tam przede mną,co było duszy najgłębszym pragnieniem,a potem znów od Ciebiedostanę, życie moje,coś, co tamtego dnia już raz mi dałeś.

A potem wyżej, w górędo kamienistej odejdziemy groty,choć dobrze jest ukryta,wejdziemy tam do środka,moszczem z granatów słodkich się upoić.

Lubujmy się, Kochany,pójdźmy się w Twoim poprzeglądać piękniena szczyt góry i wzgórze,skąd czysta woda bije;i tam się razem zanurzmy w gęstwinę.

W samotności mieszkałai w samotności uwiła swe gniazdo,w samotności ją wodziłsam jej Umiłowany,też w samotności raniony miłością.

Śnieżysta gołąbeczka,niosąc gałązkę do arki, wróciła,i wnet synogarlicaupragnionego druhatam na zielonym odnalazła brzegu.

Nie chcę, byś mną pogardzał,bo nawet jeśli czerń znalazłeś we mnie,już możesz na mnie spojrzeć,niczym spojrzałeś wcześniej,bo obdarzyłeś mnie pięknem i łaską.

Kiedy patrzyłeś na mnie,śladami łaski wzrok mnie Twój naznaczył;stąd się rozmiłowałeśi tym zasługiwałyoczy, by wielbić, co ujrzały w Tobie.

Jednym samotnym włoskiem,co zawisł w locie obok mojej szyi,gdy tylko nań spojrzałeś,spętałam Cię jak więźnia,a moje oko zadało Ci ranę.

Z kwiatów i ze szmaragdów,zbieranych w rześkim powietrzu poranka,girlandy ułożymymiłością Twą kwitnącei w moim jednym włosku zaplątane.

Bo jeśli dziś na błoniachnikt mnie nie spotka ani nie zobaczy,powiecie, żem zgubiona,że chodząc zakochana,przegrałam siebie, a ja zwyciężyłam.

Dusza moja złożona,bogactwo całe, na służbie u Niego;nie chodzę za trzodami,innych zajęć nie mam,tylko w miłości ćwiczę się wytrwale.

Tam pierś mi swoją oddał,tam najsmaczniejszą dzielił się nauką,a ja Mu dałam całąaż do ostatka siebie;tam przyrzekałam nasze zaślubiny.

W głębi winnej piwnicyUkochanego piłam, a gdym wyszładoliną urodzajną,zapomniałam wszystkoi utraciłam moje dawne trzody.

A śladem Twoich krokówdziewczęta wartko wyruszają w drogę,na czysty dotyk iskry,znak wzmocnionego wina,wiedzione wonią boskiego balsamu.

Nasze posłanie z kwiatów,które lwy w jaskiniach oplatają wieńcem,rozścielone w purpurze,na pokoju wsparte,już koronują złotych tarcz centurie.

W chłodnym cieniu jabłoniskryłaś się chętna, aby mnie poślubić;tam podałem ci rękęi tam czyniłem zadośćw miejscu, gdzie kiedyś skalano twą matkę.

Wstąpiła już Najmilszaw wyczekiwany ogród przyjemności,do woli odpoczywai kładzie swoją szyjęw słodkie ramiona Umiłowanego.