Jesteś, ale tak nie do końca. Robisz i to całkiem sporo, ale tak bez całkowitego zaangażowania. Rozmawiasz z kimś, ale myślisz już o czymś innym. Wykonujesz na raz wiele spraw, a przy tym zastanawiasz się jeszcze nad rezultatem.
Jesteś wygnańcem z chwili obecnej… jesteś nieobecny… ślizgasz się po powierzchni codzienności. Nie potrafisz się cieszyć tym co, jest, gdyż albo za bardzo jesteś przytłoczony ciężarem przeszłości albo z obawą patrzysz w przyszłość.
Św. Elżbieta od Trójcy uczy Cię by w tym, co wykonujesz być całkowicie cały (tout entièr). Święta zachęca swoją pasją życia, byś był maksymalistą codzienności – dawał wszystko z siebie!
Nie masz władzy nad przeszłością: ona spoczywa w miłosierdziu Bożym. Nie znasz przyszłości: ona należy do opatrzności Boga. Nie pozostaje Ci nic, oprócz chwili obecnej. Przeżywasz codzienność nie jako coś, co musisz, ale jako coś, co otrzymujesz. Wkładasz miłość we wszystkie drobne sprawy życia i mówisz sobie: wcale nie mam wielu spraw do zrobienia – mam teraz tylko jedną! Dam wszystko z siebie, by wykonać ją dobrze!
Pisze o. Wilfrid Stinissen OCD:
Nie można żyć chwilą obecną, nie będąc świadomym, uważnym. Chodzi o to, by trzeźwo chodzić po ziemi. Trzeba być w pełni zaangażowanym w to, co się robi i nie przyzwalać na trwonienie swoich sił. To święta liturgia, a ty nią jesteś. Mycie się, modlitwa, jedzenie, bieganie, chodzenie, przygotowywanie posiłku.
Być tam całkowicie cały. Czy praca cię wzbogaci, czy zuboży, przyniesie ci sławę, czy spotkasz się z krytyką – to nie ma znaczenia. Robisz to, co w danej chwili masz do zrobienia. Rezultat spoczywa w rękach Boga.
Postawy obecności uczysz się na modlitwie. Ona jest najlepszym lekarstwem na nieobecność. To modlitwa kontemplacyjna uczy cię postawy bycia i trwania. Nie prosisz, nie dziękujesz, nie przepraszasz – po prostu z NIM jesteś. Kontemplacja uczy cię obecności – to modlitwa bycia i trwania.
Kontemplacja uczy cię, że czas to miłość. A miłość to obecność!
o. Mariusz Wójtowicz OCD
Fot. Pixabay
