Na liry głos najmilszyi na śpiew syren wszystkie was zaklinam,niechże ustaną gniewyi murów nie tykajcie,chcę, aby miła mogła spać bezpieczniej.

Wszystkie was lekkie ptaki,lwy i jelenie, i skoczne daniele,góry, doliny, brzegi,wody, powietrza, żądze,i nocne lęki, które spać nie dają:

Najukochańszy, skryj sięi odwróć w stronę gór swoje oblicze,i nic już nie mów więcej;lecz spójrz na towarzyszkitej, która idzie przez archipelagi.

Och, wy judejskie nimfy!Jak tylko z kwiatów i krzewów różanychwzbije się zapach ambry,spocznijcie na przedmieściachi nie próbujcie wstąpić w nasze progi.

Ustań, wietrze śmiertelny;nadejdź z południa, który niesiesz miłość,wiej po moim ogrodziei rozrzucaj zapachy,a paść się będzie Kochanek wśród kwiatów.

Schwytajcie nam lisice,bo już winnica obsypana kwiatem,a wtedy pąki różynam w szyszkę przyjdzie złożyć,i niech na górze żaden się nie zjawia.

noc spokojna i cicha,z którą nadchodzi jutrzenki zaranie,muzyka bez głosui głośna samotność,wieczerza, co daje miłość i wytchnienie.

Ukochany mój, góry,leśne ostępy, samotne doliny,dziwne archipelagi,szum rzeki i strumienia,powietrzne świsty miłosnych uniesień,

Odwróć je, Ukochany, bo ulatuję!Zawróć, gołębico,bo tam zraniony jeleńna wzgórzu się wyłaniana szum twojego lotu po wytchnienie.

Och, krystaliczne źródło,żeby tak w twoim obliczuze srebra nagle się wyłoniłyte upragnione oczy,których rysunek skrywam w głębi siebie!

Odkryj swą obecnośći niech zabije mnie Twój wzrok i piękno;popatrz na tę bolesną,miłość, którą uleczyćzdoła jedynie obecność i postać.

Ugaś moje zmartwienia,bo żaden inny zdławić ich nie zdoła,i stań mi przed oczami,wszak jesteś ich światłością,dla Ciebie tylko pragnę je zachować.

Dlaczego więc zraniłeś to sercei nie przywracasz mu zdrowia?A skoro już je skradłeś,dlaczego porzucone zostawiaszniby pogardzoną zdobycz?

Jak możesz nadal, życie, trwać,choć nie żyjesz tam, gdzie twoje miejsce,i gotowe, by umrzeć,niczym strzałę przyjmujeszkażdą myśl o Nim, jak i jej poczęcie?

A wszyscy, co wędrująi o miriadach łask opowiadają,rany me rozjątrzająjeszcze, śmierci wydają,czymś, co co rusz wyrzec chcą, lecz bełkocą.

Kto przywróci mi zdrowie?Ofiaruj mi się cały i naprawdę;spotykać Twych posłańcówod dzisiaj już nie pragnę,bo co usłyszeć chcę, tego nie wiedzą.

Tysiąc łask rozsiewając,nadbrzeżne gaje przebiegał w pośpiechu;i gdy spoglądał na nie,samą postacią swojąw najczystsze zaraz przyoblekał piękno.

O lasy i gęstwinyUkochanego posadzone ręką!Łąko pełna zieleni,kwiatami ozdobiona!Powiedzcie, proszę, czy szedł między wami?

Poszukując miłości,gór szczytem pójdę i nad brzegiem rzeki;kwiatów zbierać nie będęni bestii się nie zlęknęi przejdę mimo granic i umocnień.

Gdy pójdziecie, pasterze,tam za wielkimi stadami na górę,i szczęściem napotkaciemojego najmilszego,mówcie, żem chora, cierpię i umieram.