Ikonę się pisze, jest ona namalowana słowem – dogmatem w kolorach.
Malarz ikon to ikonograf (po słowiańsku ikonopis). Do ikony można przystępować jak do tekstu. Skoro ikona została na-pisana, można ją od-czytać. Będziemy się uczyli czytać ikony. Teksty mistyków pozwalają nam odkryć konkretne doświadczenie ich autorów, taką samą rolę pełni ikona – odkrywa przed nami konkretne doświadczenie ikonopisa. Zakon karmelitański spotkał się z duchowością ikony już u swych palestyńskich początków. Stare kroniki pielgrzymów do Ziemi Świętej przekazują nam wiadomości o istnieniu w pierwszych dziesięcioleciach XIII wieku na wzgórzach Karmelu, pięknej kaplicy dedykowanej Dziewicy. Kaplica znajdowała się w centrum klasztoru zbudowanego przy źródle Eliasza, przez karmelitańskich eremitów.
Nazywali oni siebie Braćmi Błogosławionej Dziewicy Maryi z Góry Karmel. Z wielkim prawdopodobieństwem w owej kaplicy, której ruiny zachowały się do naszych czasów, na miejscu centralnym znajdowało się wyobrażenie Maryi w formie ikony. Niektóre klasztory kultywują i w obecnych czasach piękne tradycje sztuki ikonograficznej. Szczególna rola przypada klasztorowi karmelitanek bosych rytu bizantyjskiego w Harissa, w Libanie. Wszystkim zainteresowanym pragniemy przybliżyć wybrane współczesne ikony, ukazujące duchowość Karmelu w osobie Maryi, Królowej Karmelu oraz postaciach jego świętych i błogosławionych.
Ikona Narodzenia Chrystusa przedstawia jedną z dwunastu uroczystości bizantyjskiego roku liturgicznego i wyraża poprzez bogactwo szczegółów Narodzenie Słowa Bożego. Jest prologiem epopei Historii Zbawienia.
