Kiedy patrzyłeś na mnie,śladami łaski wzrok mnie Twój naznaczył;stąd się rozmiłowałeśi tym zasługiwałyoczy, by wielbić, co ujrzały w Tobie.

Jednym samotnym włoskiem,co zawisł w locie obok mojej szyi,gdy tylko nań spojrzałeś,spętałam Cię jak więźnia,a moje oko zadało Ci ranę.

Z kwiatów i ze szmaragdów,zbieranych w rześkim powietrzu poranka,girlandy ułożymymiłością Twą kwitnącei w moim jednym włosku zaplątane.

Bo jeśli dziś na błoniachnikt mnie nie spotka ani nie zobaczy,powiecie, żem zgubiona,że chodząc zakochana,przegrałam siebie, a ja zwyciężyłam.

Dusza moja złożona,bogactwo całe, na służbie u Niego;nie chodzę za trzodami,innych zajęć nie mam,tylko w miłości ćwiczę się wytrwale.

Tam pierś mi swoją oddał,tam najsmaczniejszą dzielił się nauką,a ja Mu dałam całąaż do ostatka siebie;tam przyrzekałam nasze zaślubiny.

W głębi winnej piwnicyUkochanego piłam, a gdym wyszładoliną urodzajną,zapomniałam wszystkoi utraciłam moje dawne trzody.

A śladem Twoich krokówdziewczęta wartko wyruszają w drogę,na czysty dotyk iskry,znak wzmocnionego wina,wiedzione wonią boskiego balsamu.

Nasze posłanie z kwiatów,które lwy w jaskiniach oplatają wieńcem,rozścielone w purpurze,na pokoju wsparte,już koronują złotych tarcz centurie.

W chłodnym cieniu jabłoniskryłaś się chętna, aby mnie poślubić;tam podałem ci rękęi tam czyniłem zadośćw miejscu, gdzie kiedyś skalano twą matkę.

Wstąpiła już Najmilszaw wyczekiwany ogród przyjemności,do woli odpoczywai kładzie swoją szyjęw słodkie ramiona Umiłowanego.